Temat certyfikacji energetycznej budynków związany jest z wdrożeniem dyrektywy 2002/91/WE z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków. Polska uzyskała okres przejściowy do 2009 roku. Pojawi się, zatem konieczność wykonywania analizy energochłonności budynku w celu etykietowania budynków. Celem dyrektywy jest obniżenie zużycia energii w budownictwie oraz zachęcenie do stawiania budynków energooszczędnych.
Certyfikat energetyczny budynku to dokument, który określa klasę energochłonności budynku, czyli pozwala oszacować ile będzie kosztować ogrzewanie budynku w standardowym sezonie grzewczym. Certyfikaty energetyczne będą musiały mieć nie tylko budynki nowo wznoszone, ale także już istniejące.
Dyrektywa obejmuje swoim zakresem budynki:
– mieszkalne,
– zamieszkania zbiorowego,
– użyteczności publicznej.
Ocenie energetycznej nie będą podlegać budynki:
– wolnostojące o powierzchni użytkowej nie większej niż m2,
– modernizowane, jeśli koszt robót budowlanych nie przekracza 25 % wartości odtworzeniowej budynku,
– okresowo lub tymczasowo użytkowane,
– budynki zabytkowe oraz kultu religijnego.
Certyfikat będzie niezbędny w przypadku sprzedaży/najmu budynku lub mieszkania w budynku wielorodzinnym, jak również po przeprowadzeniu modernizacji budynku (jeśli koszt przekroczy jedną czwartą jego wartości). System oceny energetycznej nie dotyczy budynków istniejących nieprzewidzianych do sprzedaży lub najmu. Certyfikat będzie ważny przez 10 lat. Po tym okresie, jeżeli charakterystyka budynku nie ulegnie zmianie, audytor przedłuży jego ważność na kolejne 10 lat.
Dyrektywa ustala, iż certyfikaty energetyczne powinni wydawać niezależni eksperci, którzy mają odpowiednią wiedzę w zakresie oceny spełniania wymagań ochrony cieplnej oraz rozwiązań instalacyjnych w budynkach. Według polskich propozycji certyfikaty energetyczne mieliby wykonywać licencjonowani audytorzy energetyczni.
System oceny energetycznej budynków wpłynie na podejście architektów do projektowania. Traktowania energooszczędności jako niezbędnej cechy projektowanych budynków, której zapewnienie musi być brane pod uwagę we wszystkich etapach opracowania projektu.
Dyrektywa nakłada również na państwa członkowskie obowiązek projektowania budynków dużych, tj. o powierzchni użytkowej powyżej 1 tys. m2, z wykorzystaniem źródeł energii odnawialnej. Projektant musi przeanalizować racjonalność wykorzystania alternatywnych źródeł energii pod względem technicznym i ekonomicznym lub uzasadnić brak racjonalności zastosowania takich rozwiązań.
Wytyczne dyrektywy będą pośrednio oddziaływały także na wykonawców budowlanych. Klasa energetyczna budynku będzie zależała od jakości wykonywanych robót budowlanych i rzetelności realizowanych rozwiązań konstrukcyjno-materiałowych.
System oceny energetycznej wprowadza pewne korzyści i obciążenia dla poszczególnych kategorii osób związanych z użytkowaniem budynków. Dyrektywa wprowadza obowiązek dla zarządców i właścicieli budynków oddawanych do użytkowania, sprzedawanych i wynajmowanych, w zakresie zlecenia dla tych budynków opracowanie świadectw energetycznych. Właściciel budynku/lokalu przeznaczonego pod najem będzie miał możliwość uzyskania czynszu najmu w wysokości odpowiedniej do jakości budynku. Właściciel budynku przygotowanego do sprzedaży będzie miał możliwość uzyskania ceny sprzedaży odpowiedniej do jakości budynku. Nabywca lub najemca będzie miał dostęp do wiarygodnych i obiektywnych informacji o jakości energetycznej budynku oraz o spodziewanych kosztach eksploatacji.